ای که بی تو خودمو تک و تنها می‌بینم

هر جا که پا میذارم تو رو اونجا می‌بینم

یادمه چشمای تو پر درد و غصه بود

قصه‌ی غربت تو قد صد تا قصه بود

یاد تو هر جا که هستم با منه

داره عمر منو آتیش میزنه

تو برام خورشید بودی توی این دنیای سرد

گونه‌های خیسمو دستای تو پاک می‌کرد

حالا اون دستا کجاس اون دوتا دستای خوب

چرا بیصدا شده لب قصه‌های خوب

من که باور ندارم اون همه خاطره مرد

عاشق آسمونا پشت یک پنجره مرد

آسمون سنگی شده خدا انگار خوابیده

انگار از اون بالاها گریه هامو ندیده

یادتو هرجا که هستم با منه

داره عمر منو آتیش میزنه

 خیلی سخته چیزی رو که تا دیشب بود یادگاری

 صبح بلند شی و ببینی که دیگه دوسش نداری

ولی تا رسیدی اونجا ببینی روز شد دوباره

 برای آن عاشقی مینویسم که حرمت اشکهایم را ندانست

برای ان مینویسم که معنای انتظار را ندانست

چه روزها وشبهایی که به یادش سپری کردم

برای آن مینویسم که روزی دلش مهربان بود

می نویسم تا بداند دل شکستن هنر نیست

نه دگر نگاهم برایش هدیه میکنم.نه دگر دم از فاصله ها میزنم

ونه با شعرهایم دلتنگی هارا فریاد میزنم

می نویسم تاشایدنا مهربانی هایش را باورکنم

 گاهی نفس به تیزی شمشیر میشود

ازهرچه زندگیست دلسیر میشود

گویی به خواب بود جوانیمان گذشت

گاهی چه زود فرصت هایمان دیر میشود

کاری ندارم آنکه کجایی چه میکنی

بی عشق سرمکن که دیر میشود

سالها رفت وهنوز 

یک نفری نیست بپرسداز من

که تو ازپنجره ی عشق چه هامی خواهی؟

صبح تا نیمه شب منتظری

همه جامی نگری

گاه با ماه سخن میگویی

گاه با رهگذران خبرگمشده ای میجویی

راستی گمشده ات کیست؟

کجاست؟

صدفی در دریاست؟

نوری از روزنه فرداهاست؟

یا خدایی است که از روز ازل ناپیداست....؟

 گفتمش:آغاز درد عشق چیست؟     گفت:آغازش سراسر بندگیست.       گفتمش:پایان آن راهم بگو.

گفت پایانش همه شرمندگیست.     گفتمش:درمان دردم را بگو.             گفت درمانی ندارد بی دواست.

گفتمش:یک اندکی تسکین آن.        گفت:تسکینش همه سوز و فناست.