گفتم كه دوستت دارم ، گفتی كه باور نداری

گفتم اين كلمه را از حفظ نمی گويم از ته دلم می گويم ، گفتی دلم را نيز باور نداری
سكوت تلخی كردم و از ته دلم آه كشيدم. مدتی سكوت با چشمانی خيس
گونه ام خيس شد و قلبم شكسته 
گفتی كه تو قلبم را شكستی ، گفتم كه قلبت شكسته نشد ، احساست در هم شكست
گفتی سكوت كن ميخواهم گريه كنم ، من نيز سكوت كردم و با گريه تو نا آرام شدم و اشك ريختم

گفتی بی خيالی از اشكهايم ،چيزی نگفتم ، و باز سكوت و يك آه تلخ
گفتی كاش كه عاشق نمی شدم ، گفتم عاشقی همه اين دردها را دارد 
گفتی خسته شدی از همه كس ، گفتم من با تو می مانم
گفتی خيلی تنهايی ، گفتم كسی كه عاشق است تنهايی را نمی شناسد
و باز گفتی تنهايی ، گفتم كسی كه عاشق است قلب يارش بايد همان تنهايی او باشد
گفتی كه اين حرفايت تكراری است ، گفتم به جز تكرارش راهی نيست

گفتی كه آغوشت را ميخواهم ، گفتم كه منتظر بمان عزيزم
گفتی كه شانه هايت را ميخواهم ، دلم به درد آمد از دوری ات و به غم نشستم
گفتی كه تو از حرفهايم پريشانی ، گفتم حرفی نيست و حرفهايت شكنجه ای بيش نيست
گفتی كه لبخندی بزن ، گفتم كه حس لبخند نيست 
گفتم با اينكه اين كلمه تكراری است و با اينكه باور نداری باز ميگويم كه دوستت دارم
چيزی نگفتی و سكوت كردی

گفتم كه دوستت دارم ، دوستت دارم و دوستت دارم و اشك از چشمانم سرازير شد
و باز چيزی نگفتی و به جای سكوت اينبار تو نيز مانند من اشك ريختی

 یا تا قصه نیمه تمام عشق را با شیرینی به پایان برسانیم
برگرد تا قصه من و تو پایانش تلخ و غم انگیز نباشد
دلم برای لحظه های دیدار با تو تنگ شده
چه عاشقانه نگاهم می کردی و حرف می زدی
چرا رفتی از کنارم؟
تو رفتی و من تنهای تنها در این دنیای بی محبت
با چند خاطره ماندم
برگرد تا دوباره آن خاطره های شیرین باهم بودن تکرار شود
دلم بد جور برای تو برای حرف هایت تنگ 
صدای خنده هایت تنگ شده
با آمدنت من را دوباره زنده کن
واحساس را دوباره در وجودم شعله ور کن
تا عاشقانه تر از همیشه از تو آن عشق پاکت بنویسم

تماشا کن این لحظـــه هــایی رو که

دارن خیس میشن چشام روبه روت

نشستم بگیرم با این گریــــه هـــام

جـــــواب سوالامـــو از ایـن سکـــوت

ببـین رو بــــه روی تــــو زانــــــو زدم

نمیخوام با این غصـــــه ها سر کنم

نشستــــم همینـــجا ببینم تـــــورو

ببینــــــم تو رو بلکـــــــــه باور کنــم

با اینکـــــــه کنـــــــــــارم نمیبینمت

با اینکــــــه نمیخــــوای چیزی بگی

کــــــنار تــــــــو آرامشی بـا منـــــه

که مشکـــوک میشم به وابستگی

سرم روی این خـــــــــاک میمونه تا

نگی توی گـــــوشم بخشیــــــدمت

شبیه همون لحظــــه هایی شدی

که هر شب تو رویـــــام می بینمت

 ای که بی تو خودمو تک و تنها می‌بینم

هر جا که پا میذارم تو رو اونجا می‌بینم

یادمه چشمای تو پر درد و غصه بود

قصه‌ی غربت تو قد صد تا قصه بود

یاد تو هر جا که هستم با منه

داره عمر منو آتیش میزنه

تو برام خورشید بودی توی این دنیای سرد

گونه‌های خیسمو دستای تو پاک می‌کرد

حالا اون دستا کجاس اون دوتا دستای خوب

چرا بیصدا شده لب قصه‌های خوب

من که باور ندارم اون همه خاطره مرد

عاشق آسمونا پشت یک پنجره مرد

آسمون سنگی شده خدا انگار خوابیده

انگار از اون بالاها گریه هامو ندیده

یادتو هرجا که هستم با منه

داره عمر منو آتیش میزنه

 خیلی سخته چیزی رو که تا دیشب بود یادگاری

 صبح بلند شی و ببینی که دیگه دوسش نداری

ولی تا رسیدی اونجا ببینی روز شد دوباره

 برای آن عاشقی مینویسم که حرمت اشکهایم را ندانست

برای ان مینویسم که معنای انتظار را ندانست

چه روزها وشبهایی که به یادش سپری کردم

برای آن مینویسم که روزی دلش مهربان بود

می نویسم تا بداند دل شکستن هنر نیست

نه دگر نگاهم برایش هدیه میکنم.نه دگر دم از فاصله ها میزنم

ونه با شعرهایم دلتنگی هارا فریاد میزنم

می نویسم تاشایدنا مهربانی هایش را باورکنم

 گاهی نفس به تیزی شمشیر میشود

ازهرچه زندگیست دلسیر میشود

گویی به خواب بود جوانیمان گذشت

گاهی چه زود فرصت هایمان دیر میشود

کاری ندارم آنکه کجایی چه میکنی

بی عشق سرمکن که دیر میشود

سالها رفت وهنوز 

یک نفری نیست بپرسداز من

که تو ازپنجره ی عشق چه هامی خواهی؟

صبح تا نیمه شب منتظری

همه جامی نگری

گاه با ماه سخن میگویی

گاه با رهگذران خبرگمشده ای میجویی

راستی گمشده ات کیست؟

کجاست؟

صدفی در دریاست؟

نوری از روزنه فرداهاست؟

یا خدایی است که از روز ازل ناپیداست....؟